Παρατηρείται ελάττωση των αυτοματικών κινήσεων, το λεγόμενο ακινητικό σύνδρομο. Eδώ ανήκουν το ανέκφραστο πρόσωπο και η μικρογραφία. H αυτόματη σύγκλειση των βλεφάρων είναι σπάνια, η κεφαλή στρέφεται μαζί με τους ώμους και τον κορμό “en bloc” και οι κινήσεις εξελίσσονται πολύ αργά.

Ο ασθενής συχνά χάνει την ισορροπία του και πέφτει. Η μυϊκή δυσκαμψία εκδηλώνεται σαν αυξημένη αντίσταση σε όλη την έκταση παθητικών κίνησεων.

O τρόμος ηρεμίας αφορά κυρίως στα περιφερικά τμήματα των άκρων και μειώνεται σε εκούσιες κινήσεις.

H στάση του παρκινσονικού αρρώστου παρουσιάζει χαρακτηριστικές αλλαγές που γίνονται φανερές και κατά την ηρεμία αλλα και κατά τη βάδιση: σκύβει ελαφρά προς τα εμπρός, ενώ τα γόνατα και οι αγκώνες βρίσκονται σε κάμψη. Περιγράφονται εξάλλου και διαταραχές της όσφρησης.

Oι διαταραχές από το αυτόνομο νευρικό σύστημα είναι συχνά εντυπωσιακές. Περίπου το 1/3 των αρρώστων με ιδιοπαθές παρκινσονικό σύνδρομο παρουσιάζουν οργανικό ψυχοσύνδρομο (γνωσιακές διαταραχές). Με φαρμακευτική ή και χειρουργική θεραπεία βελτιώνεται σημαντικά η ποιότητα ζωής και το προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών.

– – – – – – – – – – – – –

Parkinson’s disease is a long-term degenerative disorder of the central nervous system that mainly affects motor functions. The reduction of automatic movements represents the main symptom apart from shaking, rigidity, slowness of movement and gait problems. As the disease worsens, non-motor symptoms become more common.